Kuklacı Yılmazer: “Derdimiz hayal etmekten vazgeçmiş insanlara dokunmak”

“Naif Bey kardeşi ile birlikte çekmecesinden ayağına, ayağından çekmecesine gidip gelen, kendi halinde bir çoraptır. Bir gün kardeşi çoraplıktan sıkılıp istifa eder. Eşya mahkemesi Naif Bey’in yalnız başına çoraplık yapamayacağına hüküm verir ve onu atık eşyalar arasına sürgün eder. Naif Bey başına gelen bu olayı kabul edemez ve ne olursa olsun kendine tekrar bir iş bulmak ister. Bir süre araştırınca, önünde zor ama oldukça keyifli bir seçenek olduğunun farkına varır. Kukla olmak!”

Naif Bey ile tanışma hikayenizden bahsedebilir misiniz?

Naif Bey tam ihtiyacım olduğu anda içime doğdu. Aradan geçen sekiz yıl boyunca neden tanıştığımızı henüz keşfediyorum. Beni sahnede tamamlayacak olanı bulmak için bölünmem gerekiyormuş. Naif Bey sanki kurallara uygun yaşamak zorunda oluşuma son vermek için gelmiş gibi. “İşte şimdi ayıpladığımız şeyi alkışlıyoruz” demek için. Bu sorunun cevabını hala oynuyoruz yani. Birbirimizi tanıyoruz.

Naif Bey’i oluştururken yakınınınız veya tanıdığınız kişilerden ilham aldınız mı? Aldıysanız bu kişiler kimler?

Görümcemin alt komşusu gibi net bir kişi yok. Benim bu tiyatro illetini bıraksam neye benzerimdeki halim gibi. Benim beslendiğim herkesten beslenmiş oluyor böylece.

Gösterilerinize her yaştan kesim ilgiyle yaklaşıyor. Bunu imgesel anlatımınıza mı borçlusunuz?

Siz adına böyle demek isterseniz diyebilirsiniz. İki kişinin sohbeti her yaştan insanın ilgisini çekebilir. Kuklanın büyüsüyle bu daha da eğlenceli hale geliyor. Yine de çocuk oyunu oynamadığımın altını çizeceğim.

Naif Bey’in hayat hikayesinde bize vermek istediğiniz mesajlar neler?

Hayal etmekten bir şekilde vazgeçmek zorunda kalan insanlara dokunmak.

Gösterilerinizde kuralları yıkan bir tarzınız var. Kukla oynatırken ağzınızı kullanmaktan çekinmemeniz bunlardan biri. Bu tarzı seçme nedeniniz nedir?

Aslında bu oynatım tarzı daha yaygın. Tabi burada uzun uzun bu işin tarihini anlatmaya lüzum yok. Kuklanın görünür olmasını teknik olarak daha doğru buluyorum. Bu bir kenara oyunda Gökhan olarak görevim Naif Bey’e ses vermekten öte onunla birlikte oynamak.

Toplum içerisinde yetişkinlere yönelik kukla oyunu anlayışı çok gelişmemiş durumda. Siz de kukla oyunlarınızın yetişkinlere yönelik olduğunu söylüyorsunuz. Sizce yetişkinler kukla oyununa karşı önyargılı mı?

Sanırım 25-49 yaş arası insanlarla daha sık buluşuyoruz. Fakat birçokları daha sonra küçük ya da büyükleriyle tekrar izlemeye geliyorlar. Yetişkinler önceki soruda söylediğim gibi hayal kurmaktan ama keyfi ama zorla vazgeçmiş olunca “yetişkinler için kukla gösterisi” izlemeye kolay ikna olmuyorlar. Bizim oyuna gelen bize yeter de keşke herkes kendi oyununu oynamaya devam etse.

Son olarak Naif Bey’e de bir soru sormak istiyorum. Kendinizi kukladan ziyade insan oynatıcısı olarak tanımlıyorsunuz. Yaveriniz Gökhan’la aranızdaki diyaloglardan anlıyoruz ki insan oynatıcılığının zorlukları epey fazla. Peki bu zorluklar nelerdir?

Efendim öncelikle insanın bir sürü korkusu, endişesi, kaygısı ve tabusu var. Keşke demekten imtina ederek insanlarla daha erken yaşta tanışmayı dilerdim. Ben kuklalık yapan bir çorap olarak halen ayaklarda çalışan milyonlarca arkadaşımın derdini de dile getirmekle mükellefim. Ancak insanlar yetişkin taklidi yapmayı bırakır kendilerini oyunlarla yetiştirmeye devam ederse işimiz kolaylaşır. Hayatım boyunca diğer eşyaların sözcüsü olamam. Benimde bir çekmece hayatım var. Fakat Gökhan’ı bir komedyen olarak mezun etmeye yumağımın üzerine söz verdim. Gökhan’dan sıkılmadan bu sorunun cevabına kadar dayanan tüm işsiz gazete okurlarına selamlar, sevgiler.